Nagbalat lang ako ng sibuyas...

Totoo nga ang mga nabasa ko sa Yahoo. Maraming benefits ang maagang gumigising. Nakapag-exercise ako kasama ang mga kaibigan ko at nakapag-almusal ako. Dadalawang activities yan pero ang dami ko nang tawa at mga naisip sa loob ng dalawang oras na exercise at isang oras na pagkain kasama na ang pagluluto. At nang mga panahong yan, pinakanakapag-isip ako habang naghihiwa ng sibuyas.

Nahawa siguro ako sa nabasa kong blog kagabi. Puro kasi sentimyento ng isang single ang topic nya. Halatang halata na torpe sya at iyon ang hindi ko maintindihan, kesyo langit daw si babae at lupa sya. Naisip ko, buti pa nga sya, dahil sa lalaki sya, may freedom syang ligawan ang gusto nyang ligawan. Kilala ko kasi iyong blogger na 'yon at masasabi kong hindi naman sya 'yong tipong dapat na matorpe dahil marami syang pwedeng ipagmalaki.

Ako, ang tanda ko na pero umaasa pa rin akong may fairy tale. [At gandang ganda pa rin ako sa Fairy Tail. Naghihintay na’ko ng next episode.] Umaasa akong isang araw, may lalaking dadating para sa’kin. Hindi ko alam kung nasalubong ko na sya, kung kilala ko na ba sya o talagang wala pa sya. Pero kahit na wala pa sa climax ang fairy tale na inaasahan ko, namamangha na’ko sa mga pwedeng mangyari. Pagkamangha nga bang tawag dito o nag-iilusyon lang talaga ‘ko. Hobby kong manood ng wedding videos ng celebrities at napapaisip na lang ako kung kailan kaya dadating ‘yong panahon na magkakaroon ng once upon a time sa fairy tale ko. Siguro, nag-umpisa na ang once upon a time at ang haba masyado ng narration tungkol sa kanya-kanya naming buhay ni PC [Nakuha mo naman siguro kung sino si PC]. Minsan gusto ko nang unahan ang narrator at makipagkilala na lang sa gusto kong PC. Buti na lang, psychoanalytically, intact ang ego ko. Kasabay ng pagdevelop ng kung anu-anong tablet galing sa simpleng textbook, nagkaroon na rin ng commercial breaks ang fairy tale ko. Breaks kung kailan natutulad din ako kay bitter boy blogger. Iyong pakiramdam na mukhang hindi rin umakma sakin ang pagkakataon. Hindi ko maexplain o tinatamad lang akong mag-explain pero saktong sakto sa naiisip ko ang ilang verses ng “Pangarap Lang Kita” ng Parokya ni Edgar. Iyon na iyon. Wala nang kapupuntahan ang thought na’to kaya hindi ko na rin iisipin masyado.

Syempre ramdam na ramdam ko namang sibuyas ang hinihiwa ko kasi naiiyak na’ko. Ang sabi ko pa sa sarili ko, ‘Ganon na ba ‘ko kaloveless? Walang epekto sa’kin ang The Notebook o kaya A Walk to Remember pero naiiyak ako sa sibuyas?’

At dahil sa iyakan na ‘yan, naalala ko naman iyong opening ceremony ng London Olympics 2012. Ewan ko ba, hindi naman ako British pero naiyak ako habang pinapanood kung paano umunlad ang bansa nila. Kahit hindi ko paborito ang History, kahit papano, effective para sakin iyong pagkakaportray nila ng history nila. Hindi rin naman ako athlete pero teary-eyed ako habang pinapanood ang pinakamagagaling na athletes sa mundo habang dala nila ang mga bandila ng kani-kanilang bansa. Wala ako sa stadium pero nararamdaman ko ang excitement para sa kanila. Iyong tipong lahat ng pinakamagagaling at pinaka-athletic e kasama mo sa iisang lugar. Iyong tipong kapag binomba ng mga terorista iyong stadium, libo-libong “healthy-living” people ang mawawala sa mundo. Oo, big deal sakin iyon kasi inspirasyon para sakin iyong disiplina nila. Iyong nakokontrol nila ang pag-eexercise nila at pagkain nila kahit na pwede naman silang magpakatamad at magpakabusog sa kung anu-anong delectables. Ayan na naman, naalala ko na naman na malaking 'oomph' ang mga may ganitong disiplina. Pero iba ang disiplinado sa vain. Konektado sila, oo. May mga taong naghihirap na ihulma ang muscles nila dahil gusto nilang magmukhang brusko. Dahil dito, dinidisiplina nila ang mga sarili nila na magwork-out. Maganda iyon pero kung wala ka nang inatupag kundi ang ihulma ang muscles mo, sana muscle na lang din ang utak mo friend. 

Balik naman sa Olympics. Natuwa rin ako na involved ang maraming bata sa ceremony. Medyo naiinggit pa ‘ko sa kanila kasi balang araw, may aalalahanin silang naging parte sila ng isang worldwide event kahit na siguro, wala pa silang muwang sa mga nangyayari. Nagkaroon tuloy ako ng biglaang goal na balang araw, makanood ng opening ceremony ng Olympics. Ibang iba talaga siguro kapag nandoon ka na. Oo, napanood ko ang coverage pero iba pa rin iyong malalanghap mo ang hanging nilalanghap din ng pinakamagagaling na atleta ng mundo. Iba pa rin na maaamoy mo ang usok mula sa fireworks at ang kung anumang scent na ikalat sa stadium. Ang ganitong rationale, sa palagay ko, ang nagjjustify kung bakit may mga concert, kung bakit mas okay na nagkikita kayo kahit na magkachat naman kayo sa FB o di kaya ay magka-Skype. Kumbaga, hindi mo masasabing experience ang isang experience hangga’t hindi ‘to naeexperience ng five senses mo.

Ang random na ng line of thought ko at iyon ang ikinaganda ng pag-iisip. Kung saan-saan ka makakarating kahit na ang katawan mo e nasa realidad. At para sa iba pang pinuntahan ng isip ko habang naghihiwa ng sibuyas, “The rest is history.”