Inhaler na lang sana ang libro

-

Science. Technology. Society. STS. Sa totoo lang, hindi ko gamay ang mga pinag-uusapan namin (o NILA) sa subject na’yan dahil hindi ko gusto kung pa’no hinahandle ng professor namin ang subject. Video, tapos magsasabi sya ng mga ideya nya na hindi ko alam kung saang lupa nya hinukay, reporting, salita sya, tapos pag tulog na kami, biglang may quiz. Ilang beses na rin naman akong bumagsak sa kahit anong klase ng exam sa iba't ibang subject pero sa kanya lang ako nagkazero sa quiz by choice. Kumbaga, mas pinili kong matulog at nagpasa lang ako ng papel para sa attendance.

Pero totoo yatang may himala.

Nakinig ako sa kanya kanina. Parang biglang nagka-sense ang mga sinasabi nya. Bigla akong naging interesado. Nag-umpisa ‘yon nung pinag-isip nya kami ng produktong iaadvertise namin by the year 2025. Hindi ako mahilig sa sci-fi pero may mangilan-ngilang movies din naman akong napanood na techy kaya may ideya ako sa kung anong pwedeng mangyari sa hinaharap.

Sa totoo lang, halos walang pumasok sa isip ko pero ang gusto kong maimbento e ‘yung may koneksyon sa kalusugan o sa medisina.

Hindi na siguro imposible kung magkaroon ng ref na isscan lang ang mata mo at may ilalabas na syang computation ng caloric requirement mo sa screen. Hindi na rin siguro bago ang idea na magdedevelop ng isang organ galing sa sarili mong stem cell para maiwasan na ang graft to host transplant reaction. Pwede rin ‘yong gamot na customized na para sa’yo. Kumbaga, mabibigay na ng isang tableta ang kailangan mong gamot depende sa o sa mga sakit mo. Kunwari, si Patient A ay may high blood at diabetes, ang ititimplang gamot sa kanya e ‘yung para na sa high blood at diabetes. Naiimagine mo ba? 

Pero sa lahat ng naisip ko, ito ang pinakainaasam-asam ko. Sana gamot na lang din ang mga libro. Pwedeng inhaler, tableta, IV, topical at huwag naman sana suppository. Sana, sa isang dose ng gamot, may isang chapter ng libro ka nang naidagdag  sa kaalaman mo. Tapos, ang magiging trabaho na lang ng mga paaralan e ang hasain ka para maayos mong magamit ang kaalaman mo. Sa madaling salita, “Nasa gamot ang talino, nasa tao ang ensayo.”

Masayang isipin na magkaroon ng ganitong gamot. Total, malaki naman ang kapasidad ng utak, kayang kaya naman siguro nyang i-store ang lahat ng impormasyon. At para hindi sya maoverload, limitado lang ang pwedeng inumin ng tao sa isang araw. Kaya hindi isang libro ang laman ng isang gamot, parte lang ng libro ang kaya ng isang dose.  Ang dami sigurong estudyante, mga researcher at mga scientist ang matutuwa kung ganito. Napakadali siguro ng buhay kung ganito. Ayusin mo lang ang pag-eensayo mo o ang pag-apply ng mga kaalamang dala ng gamot mo, tuloy ka na sa asenso.

Pero paniguradong marami ring magiging isyu ang imbensyon na ito, maaaring etikal o pangkalusugan. Paniguradong may mga magiging epekto ito na kahit hindi naman intensyong mangyari ay mangyayari. Sa tingin ko, kailangan pa ng matagal na pag-iisip para maanalyze ang mga pwedeng mangyari kung magkaroon man ng ganito. Kaya naman hindi ko na isasama sa entry na to ang mga iyon. Siguro sa ilang araw na susunod, maisipan kong pag-isipan ito at magpost ulit tungkol dito. Sa ngayon, gusto ko lang maisulat na naisip ko ang ideyang ito at naniniwala ako na magkakaroon din ng araw na hindi na imposible ang ganitong klase ng teknolohya.  

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

After exam feels

-
Image
Sa ilang taon kong naging estudyante, ang dami ko nang exams na pinagdaanan. Ang dami ko nang exams na pinerfect (haha weh? syempre joke lang to), ipinasa at ibinagsak. Wala akong pakialam sa kung ilan ba ang nagkaroon ng aling resulta. Ang punto ko ngayon e kahit ang dami ko nang sinagutan at iniwang blangkong exam, ganon pa rin ang pakiramdam. Ganon pa rin ang pakiramdam ng naghihintay ng resulta – laging walang kasiguraduhan. Simulan natin to sa panahon bago mag-exam. Paano ba ako maghanda para sa exam? Depende rin kasi sa kung anong exam. Depende sa kung gamay ko na ba iyong topic o iyong subject. Kumbaga, kung nahihirapan ako, mag-aaral ako nang todo. Kung nadadalian ako, magrereview na lang ako nang kaunti. Paano ko ba nasasabi kung mahirap? Unang una, kung kahit anong pilit ng intindi ko sa kanya, nalilito ako. Komplikado. Meron din namang komplikado na nga, sobrang haba pa. Pwede ring komplikado, mahaba at halos memorization. Paano ako mag-aral nang todo? Syempre, ...
Read more

That 15 Minutes

-
Image
I find it hard to work when I’m at the peak of my emotions. That is why I allotted time to publish this entry and release how happy I am right now. One of the best things I learned in college is teamwork. I admit, in high school and even in my earlier years in college, I felt that I was most efficient working alone. I preferred doing things my way in my time. I did not want control and I did not care about how others will do what. However, college life exposed me enough to reality: No man is an island. In our college, we are trained to work as and with a team. I did not like having to deal with different personalities but certain people from my batch taught me how to be a team player. I experienced how they treat each one of us as equals. They showed that no contribution is considered less than another. They considered every effort from the batch significant. They did their part for the batch. They gave their all. They did this even in our earlier years unlike me, w...
Read more

Para kay Mr. NJ

-
Tulad ng dati, papers night ko ulit kagabi dahil wala akong nagawa buong araw noong isang araw. Buti na lang nakayanan kong maging gising magdamag dahil iyon din ang huling gabi ng isa sa mga kaibigan ko sa Pilipinas bago lumuwas ang pamilya nila papuntang America. Okay na rin sa akin na nagkaroon pa 'ko ng ilang oras para makakulitan or makaasaran siya. Hindi buong batch namin ng high school e nagkaroon ng ganoong pagkakataon. Hindi naman kami sobrang sobrang sobrang close pero apektado akong umalis siya. Sa totoo lang, naiyak pa’ko noong mga huling oras na kausap ko sya. At least, napatunayan kong hindi lang paghihiwa ng sibuyas ang makakapagpaiyak sa akin (see Nagbalat lang ako ng sibuyas... ) Masasabi kong hindi kami sobrang sobrang sobrang close kasi hindi naman kami masyadong nagkakausap nang seryoso kaya hindi ko rin alam kung ano ang tumatakbo sa isip nya tungkol sa mga bagay-bagay pero masasabi kong close kami kasi mas madalas naman kaming hindi nagkakasundo (o pabirong...
Read more