Para kay Mr. NJ

-


Tulad ng dati, papers night ko ulit kagabi dahil wala akong nagawa buong araw noong isang araw. Buti na lang nakayanan kong maging gising magdamag dahil iyon din ang huling gabi ng isa sa mga kaibigan ko sa Pilipinas bago lumuwas ang pamilya nila papuntang America. Okay na rin sa akin na nagkaroon pa 'ko ng ilang oras para makakulitan or makaasaran siya. Hindi buong batch namin ng high school e nagkaroon ng ganoong pagkakataon. Hindi naman kami sobrang sobrang sobrang close pero apektado akong umalis siya. Sa totoo lang, naiyak pa’ko noong mga huling oras na kausap ko sya. At least, napatunayan kong hindi lang paghihiwa ng sibuyas ang makakapagpaiyak sa akin (see Nagbalat lang ako ng sibuyas...) Masasabi kong hindi kami sobrang sobrang sobrang close kasi hindi naman kami masyadong nagkakausap nang seryoso kaya hindi ko rin alam kung ano ang tumatakbo sa isip nya tungkol sa mga bagay-bagay pero masasabi kong close kami kasi mas madalas naman kaming hindi nagkakasundo (o pabirong hindi nagkakasundo? Ewan ko rin). Iba pala ang feeling na alam mong sa mga minutong iyon, anytime, pwede na syang umalis at at least one year ulit bago mo sya makita at makasama sa hangouts ng barkada. Kahit na hindi ko nakita iyong actual na pag-alis ng pamilya nila, F na F ko naman na nawiwitness kong umaalis sila. Hindi ko alam kung paano ako naapektuhan o naiyak – dahil siguro iniisip ko iyong pakiramdam ng aalis at iniisip ko rin iyong pakiramdam noong mga taong close sa kanya na maiiwan. Anyway, ang masayang parte na lang siguro e kahit hindi kami sobrang sobrang sobrang close, kahit papano, nagkaroon ako ng oras na makausap or makumusta sya at sila bago sila umalis. At kung kinakabahan man sya noon, sana kahit papano rin, nakatulong na may kausap sya noong mga oras na iyon. Ano na lang kaya ang nararamdaman ng mga super close nyang friends? Baka exaggerated lang ako magreact o kaya baka nahihiya lang din iyong mga super close friends nya kasi halos lalaki sila, hindi sila vocal. Kanya-kanyang coping. Kaya bilib ako kay codename “Bertud” kasi nakuha nyang yakapin ang kaibigan namin na’to noong huling gabing magkakasama kami kahit na lalaki rin sya. Hindi ko na rin iyon nagawa dahil nawala sa isip ko or dahil medyo nahilo ako. Haha. Hayy. Buti na lang at hi-tech na. Hindi na masyadong isyu ang distansya. Aasa na lang kami sa internet para sa updates at para di ka namin masyado mamiss. :) 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

After exam feels

-
Image
Sa ilang taon kong naging estudyante, ang dami ko nang exams na pinagdaanan. Ang dami ko nang exams na pinerfect (haha weh? syempre joke lang to), ipinasa at ibinagsak. Wala akong pakialam sa kung ilan ba ang nagkaroon ng aling resulta. Ang punto ko ngayon e kahit ang dami ko nang sinagutan at iniwang blangkong exam, ganon pa rin ang pakiramdam. Ganon pa rin ang pakiramdam ng naghihintay ng resulta – laging walang kasiguraduhan. Simulan natin to sa panahon bago mag-exam. Paano ba ako maghanda para sa exam? Depende rin kasi sa kung anong exam. Depende sa kung gamay ko na ba iyong topic o iyong subject. Kumbaga, kung nahihirapan ako, mag-aaral ako nang todo. Kung nadadalian ako, magrereview na lang ako nang kaunti. Paano ko ba nasasabi kung mahirap? Unang una, kung kahit anong pilit ng intindi ko sa kanya, nalilito ako. Komplikado. Meron din namang komplikado na nga, sobrang haba pa. Pwede ring komplikado, mahaba at halos memorization. Paano ako mag-aral nang todo? Syempre, ...
Read more

That 15 Minutes

-
Image
I find it hard to work when I’m at the peak of my emotions. That is why I allotted time to publish this entry and release how happy I am right now. One of the best things I learned in college is teamwork. I admit, in high school and even in my earlier years in college, I felt that I was most efficient working alone. I preferred doing things my way in my time. I did not want control and I did not care about how others will do what. However, college life exposed me enough to reality: No man is an island. In our college, we are trained to work as and with a team. I did not like having to deal with different personalities but certain people from my batch taught me how to be a team player. I experienced how they treat each one of us as equals. They showed that no contribution is considered less than another. They considered every effort from the batch significant. They did their part for the batch. They gave their all. They did this even in our earlier years unlike me, w...
Read more