How I Met Tart Onwards: A Synopsis (Haha!)

Hi Tart! Meron ulit akong blog entry for you, March 2014 edition. Kung bubusisiin mo ang blog na to, may entry ako para sa “The sweetest so far” pero ngayon, super na-break break break mo na ang record na iyon. Almost a year na tayong “tayo” pero alam natin na hindi lang sa almost one year na iyon tayo nagsimula.

Simulan natin sa paulit-ulit nating binabalikang pangyayari noong first year high school tayo. Bagong estudyante ka ng Bracelli, fresh from Bulacan samantalang ako, sa Bracelli na ‘ko lumaki (kung lumaki man ako), tubong San Andres. Isa sa pinakainaabangan ko sa pagiging high school ay ang magkaroon ng maraming bagong kaklase at isa ka doon. Late ka pa nga ipinakilala sa batch natin e, ewan ko kung bakit pero ibang kwento na siguro iyon at baka ikaw na dapat ang magkwento noon. Anyway, pinakilala ka na ng butihin nating adviser na si Mrs. Faigao sa pagkakatanda ko (correct me kung mali, haha). At nagkataong sa dulo ka pinaupo kung saan din ang pwesto ko at naging magseatmates tayo. First impression ko sayo, inosenteng mabait na parang si Santino kasi ang puti mo, ang inosente ng mata mo at ang tahimik mo noon. Pero kahit tahimik ka, kapag nagsasalita ka, nanonosebleed ako sa Tagalog mo. Alam kong hindi mo na ito naaalala (maliban noong kinwento ko na sayo) pero sayo ko natutunan ang salitang “gara” kasi sa Art class natin, pinuna mo ang drawing ko at ang sabi mo, “Ang gara naman niyan. Samantalang iyong akin...” Feeling ko noon, maganda naman ang ibig sabihin ng gara kaya keri lang. Natouch ako noong kinikwento ko to sa’yo na naaalala mo pa pala kung ano ang dinrawing ko noon (or magaling ka lang chumamba?). So ayun na, iyan ang una kong memory sa kung paano tayo nagkakilala. Ang mga sumunod na pangyayari sa maraming taon, puro asar-asaran na lang, text-text, harutan nang konti. Haha.

May isa pa akong memory na alam kong kinilig ako noon, di ko alam kung bakit. Baka dahil lang sa hormones. Acquaintance party natin noong third year high school. May isang game na tinatawag nilang bone to bone. Hindi ko alam kung bakit naging partners tayo, kung random lang ba or loveteam ba tayo noon (pero parang hindi naman, baka random nga lang). Iyon lang ang naalala kong slow dance natin together, or at least, unang slow dance together (wala rin naman tayong ibang klase ng dance together, hahaha). Hindi ako sure pero happy crush kita noon. Wala lang, ang saya lang kasi makipag-asaran sa’yo na parang kulang ang araw ko kapag wala akong nakakaasaran or kapikunan. Parang kailangan ko ng daily dose of Kevin Aniban (haha, okay tunaw nako sa mga sinasabi ko dito pero I’ll go on hanggang matunaw ka rin sa kilig, haha joke).

At ang iba ko pang naalala ay halos may kinalaman sa sleepovers ng batch at kung ano-anong ka-immature-an noong high school. Masaya akong malaking parte ka ng high school life ko. Akala ko nga hanggang doon na lang lalo na noong alam mo na, noong isang sleepover sa San Andres sa may hagdan (haha) at noong sa Bulacan ka nagcollege. Waley na, tinanggap ko na lang na ganon. May mga bagay talagang hanggang kung kailan lang, limited edition, hanggang high school lang. May mga bagay na hindi mo na madadala sa totoong buhay na sa tingin ko noong panahong iyon ay ang college life (hindi na to totoo ngayon, haha).

College ako nagkaroon ng account sa Facebook. 2009. Buti na lang nagkaroon ng FB (thanks Zuckerberg!). Nagkaroon ullit ako ng koneksyon sa mga taong namimiss ko na o matagal na akong walang balita o kahit doon sa mga taong araw-araw ko naman kasama. Pero hindi ako mahilig gumamit ng FB noon kasi walang internet sa apartment at hindi naman ako mahilig magpost, hindi rin ako mahilig maglaro. Chat lang ang silbi sa akin ng FB at hindi naman ako madalas na may kachat. Wala akong balita sa iyo noong college. Siguro pabati-bati lang ng birthday sa FB. Pakumu-kumusta kung minsan, tapos sasabihin natin, okay lang, tapos tapos na. Ang dami nating dapat i-catch-up kaso alam natin pareho na kulang ang FB para masabi natin lahat, makwento lahat. Mahirap magjoke sa FB. Mahirap makipag-asaran sa FB kung sobrang tagal niyo nang hindi nagkita kasi baka marami nang nagbago. Baka hindi na iyong dating Aniban iyong kausap ko. Pero masaya ako kapag kahit papaano nagkakachat tayo. Busy ka. Busy ako. Pareho tayong late online. At least may koneksyon pa rin. (By the way, ako unang nagchat sa ating dalawa at iyon ay noong September 10, 2010 para balitaan kang wala na si Cy.)

FAST FORWARD...

Oops wait, may isa pa akong naalala. May video link ka kasing sinend sa akin e. Hahahaha. I love you :* Ito yata iyon Tarty: http://www.youtube.com/watch?v=7dSQ-FpFy64

Okay na sigurong kabayaran ito sa paghahalungkat ko ng link na yan Tart. Ito bayad ko, hahahahaha. I love you.

OKAY FAST FORWARD

Summer 2012 yata tayo nagkita ulit kasi nagkataong umuwi ang pamilya niyo sa Romblon at sakto rin namang umuwi ako kaya iyon, nakita kita ulit kaso hindi rin naman tayo nagkausap. Pinapakiramdaman pa kita kasi baka iba ka na nga at alam ko ring kulang ang ilang oras kaya mas okay na sigurong huwag ko munang simulang magpakwento. Okay na iyong may pictures at konting ngiti ngiti, konting hi hello. Di ko alam kung anong nasa isip mo noon pero malamang hindi ako kasama doon kasi tingin ko may ibang tumatakbo sa isip mo. Di ko alam kung ano, wala naman akong idea sa kung anong mundo na ang ginagalawan mo noong panahong iyon. Pagkatapos noon, wala ulit. FB siguro pero hanggang ganon lang din ulit. Hi hello kumusta okay lang, the end.

So nagbirthday ka, 20^th birthday mo noong February 9, 2013. Dahil active ako sa FB group ng high school batch natin, natunugan ko na nag-iinvite ka at dahil gala at kaladkarin ako pagdating sa mga ganyan noong college, go na go ako. Lalo na at birthday mo un, excited akong makita ka ulit at makumusta ka. Galing ako sa ibang sleepover noon, bangag pa rin ako pero excited talaga akong magpunta, hahahaha. Apparently, solo pala akong babae noon pero okay lang, lagi naman akong one of the boys sa mga lakaran at mga kapatid naman ang tingin ko sa mga kaklase natin so keri. Ang laki ng pinagbago mo mula noong high school. Naisip ko ang dami nga talaga nating dapat i-catch-up. Kulang ang birthday mo at hindi naman kita masosolo panigurado noon kaya kulang talaga. Okay na iyong nagkita siguro ulit tayo. Pero iyong feeling, ibang iba. Parang nahalungkat lahat mula high school. Namiss kita grabe sobra at alam mo iyon. Sinabi ko rin naman sayo (tapos hindi mo nagets si Chorvalu).

Buti na lang, magkasunod kayo halos ng birthday ni Keith kaya naexcite ulit ako kasi feeling ko pupunta ka. Kaso medyo nadisappoint na ako nung nagsabi kang baka hindi ka makapunta. Pero nakapunta ka pa rin. Iyon nga lang medyo hindi maganda naging kapalit. Di ko alam kung paano ka icocomfort noon pero gustong gusto kitang i-hug noon. Doon ko rin nafeel na friends nga tayo kasi sa lahat ng taong pwede mong balitaan, sa akin mo shinare iyon. Naalala mo pa ba to? Hahahaha o ako ang mali ng alala.

Simula noon, madalas na tayong lumabas kasama kuya mo at si Ate Julie, halos tuwing Friday nagkikita tayo at di ko alam kung bakit sumasama rin naman ako. Di ko alam kung bakit kahit kasagsagan ng katoxican ko noon sa mga duty ko e nakakapagbigay ako ng oras na sumama. Dahil siguro gusto rin kitang makasama or makakwentuhan kahit madalas na nahihiya ako noon kasi wala lang, andun kuya mo at si Ate Julie. Di pa kami close, hahahahaha, chos. Pero habang tumatagal, mas nagiging okay at mas magaan pakiramdam ko. Buti nga talaga nagkikita pa rin tayo noon. Iyong unang quarter ng 2013 ang isa sa pinakatoxic na parte ng college life ko kasi iyon iyong todo ospital na talaga kami, na walong pasyente ang hawak ko sa isang shift, walong charts na sinusulat, walong sets ng mga papel ang ginagawa pag-uwi. Halos hindi na ako natutulog. Minsan hindi ko na natatapos mga papel ko sa bahay. Dinidiskartehan ko na lang pag nasa duty na ako. Pero kahit ganon, may oras tayo. Ikaw ang detox ko. Kahit halos hindi na ako matulog at kahit subsob ako sa papel, nahihintay mo ako. Nakagawa ka ng schedule na gumising sa oras na tapos na ako o kaya hindi matulog hangga’t di ako tapos, hindi mangulit sa phone hangga’t di ako tapos. Sobrang naappreciate ko iyon, na nakapag-adjust ka sa katoxican, pareho tayong nakapag-adjust sa katoxican.

Ganon lang tayo hanggang sa naging tayo. Alam naman natin kung pano tayo naging tayo, haha. At mula noon marami nang mas masasaya pang nangyari. May kadramahan tayo, oo, pero mas maraming nakakabaliw at nakakaloka sa saya. Nagkakasundo tayo. Halos isang taon na Tarty at mas marami pang taon. Ang swerte ko sa iyo kasi gets mo ako. Kahit na hindi naman ako iyong tipong super ganda, sexy, puti, tangkad, talino, talented tulad ng iba, love mo ako. Kahit gaano ako ka-moody, gets mo pa rin. Kahit sobra-sobra ako mag-isip, gets mo pa rin. Kabisado mo na ako. Basa mo na ako. Tanggap mo ang pagka-alaskadora ko (kahit napipikon ka minsan) at alam mo kapag pikon na rin ako (kasi mahilig ka rin mang-asar, MEANT TO BE! hahahaha). Kahit gaano na karami naging mali ko sa iyo, andyan ka pa rin Tarty. Tanggap mo pa rin. Tayo pa rin. Naiintindihan mo pa rin ako. Hindi ko maiwasang maiyak tuwing sinasabi mo sa akin na boyfriend kita, bff kita (or ako nagsabi ng bff, haha), pwede ko sabihin sa iyo lahat, na maiintindihan mo, na kahit sa unang beses masakit at seryoso, pagtatawanan na lang natin ito sa sunod. Lagi mo akong tinuturuan na sabihin lahat ng gusto kong sabihin kasi masarap sa pakiramdam at mas masarap sa pakiramdam kapag sinabi mo ang gusto mong sabihin sa taong talagang gusto mong pagsabihan ng sasabihin mo.

Bilib ako sa iyo kasi nadadala mo ang relasyon natin, na una pa lang, alam mo na kung paano ang magiging sistema natin. Una pa lang, alam mo na constant communication lang ang kailangan natin, pati honesty, pati tiwala. Ako kasi, nagbuff pa bago ko narealize na “Oo nga noh, effective iyong lagi kaming may communication as in dapat araw-araw nagbabalitaan kami kahit gaano ka-busy.” Sa totoo lang Tarty, parang nabreak mo ang pinaniniwalaan kong mas mature ang babae emotionally ng tatlong taon unless lalaki rin pala ako, haha. Siguro nagka-issues man ako sa iyo (at buti na lang nasabi ko na sa iyo sa tulong mo rin) pero ganon pa rin Tarty, mahal pa rin kita, super love. Swerte ako sa iyo kasi kahit may mga bagay na naitago ako sayo, tanggap mo pa rin. I love you superrrrr x 5808081048290483057084129458098543067308420480123418301284~ May mga limitasyon man tayo pareho pero I believe na nagagawan naman natin ng paraan iyong mga iyon. :***

I love you kasi naiintindihan mo ako. I love you kasi andyan ka lang. I love you kasi love mo ako. I love you kasi napapasaya mo ako. I love you kasi kahit na sayo ang maraming powers para saktan ako, iniiwasan mo akong saktan. I love you kasi honest ka. I love you kasi may tiwala ka sa akin. I love you kasi tanggap mo ako. I love you kasi kahit na likas kang mainipin, natututo kang maghintay. I love you kasi ewan lahat lahat na. I love you kasi kahit kinailangan mong magbago para sa atin (ayon sa sinabi mo), love mo pa rin ako at sana worth it ang sinasabi mong pagbabago Tarty.

Alam ko na, i love you kasi pogi ka, hot ka, cutie ka, sweetie ka, benchbody ka, yummy ka, lahat na. Ikaw na Tarty.

Natutuwa akong inaalala ang kulitan natin, mga random nating pinag-uusapan, movie marathon natin, kain-kain natin, bloopers sa pagkain, pakanta-kanta, paglabas-labas natin. Lahat nakakatuwa, kahit iyong madadrama, nakakatuwang nangyari sila kasi hindi naman tayo magiging ganito ka-strong kung naging madali lang lahat para sa atin. Masaya akong mapasaya ka rin Tarty kaya sana masaya ka. Hahaha. Ano raw?

Well Tarty, ang haba na yata masyado nito. Umabot ka pa ba rito? Hahahahaha. Kung hindi, hindi mo mababasa ang special thank you kasi oo nga pala. Hindi ko man pinangarap or hindi ko man naisip ilagay kahit kailan sa wishlist ko na malunod o kaya naman e iyong kailanganin ko pang masagip ng kahit na sino, pero mukhang kinailangan. Basta ang summary, natangay lang ako ng alon kaya tinulungan mo ako Tart. Wag na nating alalahanin ang kalampahan ko na iyon. Hahahaha. Salamat talaga Tarty. Napaisip tuloy ako kung ano kayang nangyari kung wala ka doon. Kung hindi mo namalayan. Hahahaha. Minumulto na siguro kita ngayon, hahahaha. I love youuuuu :******

Hindi ko alam kung bat ako nagsulat nito Tart. Haha. Pero since naitype ko na, nabasa mo na (kung aabot ka dito, hahahaha, joke lang, tapos di ka nga talaga umabot noh? Haha), edi sige. Gusto ko ring mabasa mo ito e. Dapat March 11 mo na ito mabasa. Kung hindi, fail na naman ako. Hahahahahaha.